عنوان	تجزیه پایداری عملکرد دانه در ژنوتیپ‌های نخود زراعی (Cicer arietinum L.) با روش AMMI
نوع پژوهش	مقاله ارائه شده کنفرانسی
کلیدواژه‌ها	AMMI، IPCA، ژنوتیپ ایده آل، BLUP.
چکیده	به‌منظور مطالعه پایداری در ارقام نخود زراعی(Cicer arietinum L.) ، 108 ژنوتیپ در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در 4 محیط طی سال‌های زراعی (1397-1400) در دو منطقه کرمانشاه و مراغه کشت شدند. در تجزیه مرکب داده‌ها، اثرات ژنوتیپ 58/12 درصد، محیط 62/9 درصد و اثر برهمکنش ژنوتیپ و محیط 89/38 درصد از تنوع عملکرد دانه را توجیه نمود. در نتایج حاصل از تجزیه مدل اثر اصلی افزایشی و اثر متقابل ضرب پذیر (AMMI)، دو مولفه اصلی اول که حاصل اثر ژنوتیپ و اثرمتقابل ژنوتیپ×محیط است، در مجموع 40/86 درصد از واریانس کل را توجیه نمودند. در آزمایشات تجزیه پایداری، عملکرد و پایداری توأم در نظر گرفته شد، لذا ژنوتیپ‌های 94، 96، 101، 67 و 103 دارای پایداری خوب و عملکرد بالا شناخته شدند. ژنوتیپ ایده‌آل، از بیشترین پایداری و عملکرد برخوردار بوده که در این پژوهش، ژنوتیپ 60 بعنوان ایداه‌آل معرفی گردید. در تلفیق روش امی با BLUP (بهترین پیش‌بینی نااُریب خطی) با استفاده از شاخص WAASBY (معیار میانگین وزنی شاخص پایداری) با احتساب وزن به نمود صفات و پایداری، ارقام 1، 26 و 101 از بیشترین شاخص همزمان پایداری و عملکرد برخوردار بودند و همچنین محیط شماره 1 (مراغه-سال1) بعنوان ناپایدارترین (با بیشترین مقدار مطلق شاخص IPCA1) و محیط شماره 4 (کرمانشاه-سال3) نیز پایدارترین محیط (با کمترین مقدار IPCA1) شناخته شدند.
پژوهشگران	سولماز امیری (نفر اول)، علی آرمینیان (نفر دوم)، حمید حسینیان خوشرو (نفر سوم)