عنوان	تبیین ارتکاب به خشونت در محل کار بر اساس میزان انزوای اجتماعی و سرمایه فرهنگی در سازمانهای دولتی خدماتی شهر نورآباد دلفان
نوع پژوهش	مقاله ارائه شده کنفرانسی
کلیدواژه‌ها	انزوای اجتماعی، سرمایه فرهنگی، ارتکاب به خشونت، عجز اجتماعی، یأس اجتماعی، مهارتهای ذهنی
چکیده	تبیین رابطه انزوای اجتماعی و سرمایه فرهنگی با ارتکاب به خشونت کارکنان هدف اصلی پژوهش حاضر است. به شیوه توصیفی همبستگی تمامی کارکنان سازمانهای دولتی شهر نورآباد دلفان به تعداد 1383 نفر به عنوان جامعه آماری انتخاب که به شیوه تصادفی طبقه‌ای متناسب با حجم و به کمک جدول کرجسی و مورگان(1970) تعداد 322 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. از سه پرسشنامه استاندارد ارتکاب به خشونت ادلسون و همکاران(2007)، انزوای اجتماعی چلپی و امیر کافی (1383) و سرمایه فرهنگی بوردیو(1990) برای جمع آوری داده‌ها استفاده شد که روایی و پایایی آنها به ترتیب با روایی سازه و ضریب آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی مورد تایید قرار گرفت. از روش‌های آماری ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه استفاده شد و نتایج نشان داد که میزان ارتکاب به خشونت و انزوای اجتماعی در کارکنان در سطح پایین‌تر از متوسط و میزان سرمایه فرهنگی کارکنان در سطح بالاتر از متوسط قرار دارد. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون نیز نشان داد که بین انزوای اجتماعی و ارتکاب به خشونت (0.308r=) و سرمایه فرهنگی با ارتکاب به خشونت کارکنان (0.149-r= ) ارتباط معناداری وجود دارد. مدل رگرسیونی نشان داد که انزوای اجتماعی به میزان 0.296 و سرمایه فرهنگی به میزان 0.119- پیش بینی کننده ارتکاب به خشونت در بین کارکنان هست که هر دو متغیر با ضریب تعیین 0.109 توانسته اند به میزان 10 درصد تغییرات ارتکاب به خشونت کارکنان را تبیین معنادر کنند. در بین مولفه های انزوای اجتماعی، یأس اجتماعی بیشترین تاثیر (0.274β=) و عجز اجتماعی کمترین تاثیر (0.224β=) را بر ارتکاب به خشونت کارکنان دارند. همچنین در بین مولفه های سرمایه فرهنگی، مولفه مهارت های ذهنی بیشترین تاثیر(0.181- β=) و مدارک تحصیلی کمترین تاثیر (0.100- β=) را بر ارتکاب به خشونت کارکنان دارند.
پژوهشگران	علی یاسینی (نفر اول)، محمد آدینه وند (نفر دوم)، کامران نیازی (نفر سوم)، راحیل مرادی (نفر چهارم)