میثم محمدی

ﺑﻪ‌ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮرﺳﻲ تاثیرات عصاره آویشن شیرازی (Zataria multiflora Boiss.)، کود زیستی جلبک دریایی و قارچ مایکوریزا به‌تنهایی و یا تلفیق با هم ﺑﺮ خصوصیات ﻣﻮرﻓﻮﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژﻳﻜﻲ، فیتوﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻲ، عملکرد کل و ماندگاری پس از برداشت گوجه‌فرنگی (Solanum lycopersicum) توده محلی مارماندی، اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ به‌صورت فاکتوریل ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻃﺮح بلوک‌های ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺑﺎ تیمارهایی شامل عصاره آویشن شیرازی (شاهد و محلول‌پاشی 10 و 2۰%) (S0, S1, S2) و کودهای زیستی [جلبک دریایی (%۱)(A) ، قارچ مایکوریزا (50 گرم/بوته) (M)و تلفیق آنها] با 12 تیمار و 3 تکرار در شرایط مزرعه اﺟﺮا ﺷﺪ. ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧﺸﺎن داد که تمامی تیمارهای به‌کار رفته باعث بهبود صفات کمی و کیفی مورد مطالعه شدند. دراین‌بین تیمار S1+A+M توانست عملکرد تک بوته را 11/82%، محتوای کلروفیل کل را 285%، کاروتنوئید را 13/449%، آنتوسیانین را 48/48%، فنول کل را 39/87%، فلاونوئید را 13/9%، فعالیت آنزیم فنیل‌آلانین‌آمونیالیاز (PAL) را 54/20%، فعالیت آنتی‌اکسیدانی را 44/210%، عناصر پتاسیم 03/123% و کلسیم را 69/425%، کمترین کاهش وزن میوه را 56/67%، ویتامین C را 06/31% و لیکوپن را 03/220% نسبت به شاهد افزایش دهد. در بین تمامی تیمارها در صفت مربوط به عملکرد تک بوته و همچنین صفات پس از برداشت و ارزش تغذیه‌ای میوه (لیکوپن، ویتامین C و کمترین درصد کاهش وزن) که از اهداف اصلی پژوهش حاضر بودند، بهترین نتایج توسط تیمار S1+A+M به دست آمدند.